Pasi zbres nga avioni në aeroportin e Rinasit, i drejtohem sportelit për të huaj. Kontakti i parë njerëzor me Shqipërinë. Ishte një sportelist, një burrë rreth 50-vjeç, që, pasi e mori pasaportën, e vulosi, ma zgjati dhe më pyeti :
– Jeton jashtë, ë? Po si shkove? – më tha.
– Me aplikim, – iu përgjigja unë.
– Të lumtë, ia paske hedhur, më tha.
– Le ta zëmë se ia hodha, iu përgjigja unë, dhe u largova.
Nuk ishte as vendi dhe as koha t’i shpjegoja se si ia kisha hedhur. Duke dalë nga aeroporti, nuk më hiqej nga mendja fjalia e tij : “ia paske hedhur”.
Po të kisha pasur rast t’i përgjigjesha jo vetëm atij, por gjithë atyre që mendojnë se unë ia paskam hedhur, do t’u thoja: “Ju, or zotëri, nuk e dini se unë kam pesë vjet dhe nuk kam gjetur një punë jo si ajo që kam patur në Shqipëri, por as të përafërt me të. Do t’u thosha: a e dini ju, or zotëri, se unë isha pronar i një shtëpie në Shqipëri dhe atje ku jetoj tani, jam një borxhli i madh.
Pse? E shita shtëpinë time në Shqipëri dhe u mundova të zvogëloj kredinë time bankare qindra mijëra dollarëshe për një shtëpi tjetër, aty ku jetoj tani.
Dhe më e bukura është kur shumë emigrantë thonë se kanë blerë shtëpi (në fakt disa edhe e kanë paguar, por unë flas për shumicën). Vërtet? A quhet i blerë një mall kur ti nuk ke dhënë akoma të gjitha paratë? Në qoftë se po, atëhere ti nuk ke blerë shtëpinë, por je një borxhli në bankë për gjithë jetën, siç jam edhe unë.
Artikull nga MegaNews
